حرفهای فرسوده

در هراس ازدهام سکوت

میان باور و تردید,یخ میکند تنم,از سعادت عشق

شب را به دور خود میپیچم.

انعکاس وجود, تنم را به لرزه می اندازد.

انگار کسی پشت تفکر

دیوار به دیوار من ,پنهان است.

باور ندارم که در این نزدیکی,

نزدیک تر از تو,آخر کسی هم باشد.

قد میکشم از پای هزار سال قرن سوخته,

بر بلندای اندوه استوار

بر کتیبه های از هم فرو ریخته.

نقش خواهم بست, دستان دخترکی را

که مظلومانه از علم, گل میچید.

نقش میبندم ,بر بلندای عدالت, صلیبی را

که خود مصلوب حقیقت بود.

و نقش خواهم بست ,بر بالین عشق

چشمان فاحشه ای را که به آخرین بستر می اندیشد.

به آخرین بستر.

چشمانم را خواهم بست,

تا عروج درد راهی نیست

نقش آخر اینجا,رنگ خدا میگیرد.

رنگ حرفهای فرسوده,

رنگ خدا,

رنگ تقدیر…

 سپنتا1/8/1386

لینک بالاترین

http://balatarin.com/permlink/2007/10/24/1158288